Dit ben ik!

Het was een grijze camera met een rolletje ik kreeg ‘m net voor de zomervakantie in Zeeland. Ik was 7 jaar en dolgelukkig. Nog gelukkiger was ik met de foto’s die er uit kwamen.  Mijn allereerste camera was een mooi cadeau.
Op mijn vijftiende kreeg ik een oude spiegelreflex camera van mijn vader. Vanaf dat moment fotografeer ik.

Fotografie als hobby was iets dat ik was vergeten. Door te weinig tijd. Of beter gezegd, omdat ik er weinig tijd voor vrijmaakte. Maar ik heb het fotograferen weer opgepakt en ik vind het heerlijk.

Mijn vader heeft me het fotograferen er met de paplepel ingegoten. De beste, vlinderstrik dragende, man spaart analoge Minolta camera’s en bij elke gelegenheid in mijn leven pakte hij er een camera bij. Hij is de aanstichter in dit verhaal. Hij leerde me hoe het werkten en ondanks dat het soms wel irritant is, altijd die camera, laat hij mij ook de schoonheid van het fotograferen inzien. Het is zelfs zo dat ik sinds drie maanden analoog fotografeer. Mijn vader weet daar alles van. Ik niet. Ik ben een analoog groentje.

Ik ben Eza (1993), een meisje met krullen en blauwe ogen, een beetje chaotisch, nieuwsgierig en altijd bezig. Vegetariër en allergisch voor van alles, maar vaak met een lach op mijn gezicht. Het grootste deel van mijn leven bracht ik door in het mooie Groningen. Maar nu ben ik tweedejaars student journalistiek en woon ik in Utrecht, ook best mooi.

Ik houd van schrijven, drankjes, dansjes en gezelligheid. Ik heb een passie voor reizen, nieuwe dingen ontdekken, zien en meemaken. Ik voetbal en ik word gelukkig van mensen helpen. Het is dan ook niet gek dat ik mijn hart verloren heb aan de kinderen in Kumasi Children’s Home, een weeshuis in Ghana. En naast dit alles hou ik dus ook van fotograferen.

Ooit had ik de droom om de Fotoacademie te gaan doen. Ik liep zelfs mijn maatschappelijke stage bij een fotograaf. Helaas is de fotoacademie een particuliere opleidingen te duur. En zo goed kan ik nou ook weer niet fotograferen
Toen ontdekte ik journalistiek. Journalistiek is zeker leuk, want ook behalve dat ik houd van mensen helpen, hou ik ook van verhalen vertellen. Maakt niet uit op welke manier. Zolang ik maar verhalen kan vertellen. En verhalen van mensen kan horen. Nieuwe dingen zien en leren. En die weer doorvertellen. Niets is zo mooi als dat.

In de twee maanden dat ik nu analoog fotografeer heb ik ontdekt dat analoge fotografie bij mij past en me blij maakt. Ondanks dat ik er niets vanaf weet.

Een combinatie van mijn passie voor verhalen vertellen en fotograferen. Dat lijkt een mooi concept. Daarom gaat dit blog over de zoektocht naar mijzelf als analoge fotograaf en het ontdekken van de wondere wereld van analoge fotografie.

Wat moet ik weten, wat kan ik uitvinden? Ik wil inspirerende mensen spreken en mooie plekken bezoeken. Dat wil ik doen met dit blog. Om zo de analoge fotograaf in mij te vinden, een betere fotograaf te worden en ook jullie ook op die manier te informeren!